Mijn allerbeste leven,
Ik zie jou weerspiegeld in mijn angst, somberheid en mijn momenten van zinloosheid. Gelukkig kom ik je ook tegen in mijn genegenheid, mijn verlangen, optimisme en vertrouwen. Toch vervul je mij met vragen. Ik maak graag van de gelegenheid gebruik om die met je te delen.
Want waarom reageren we allemaal zo verschillend op jou, leven? Hoe krijg je het voor elkaar dat de ene zichzelf haat als die in de spiegel kijkt, terwijl een ander de meest innige momenten beleeft alleen en met zichzelf? Hoe komt het dat je door sommigen veracht wordt, terwijl anderen je vanuit hun diepste wezen aanbidden? Ligt dat aan jou of ligt dat aan ons?
Leven, hoe komt het toch dat sommigen jou beleven in het hier en nu, terwijl anderen je ondergaan in een permanente stroom van zorgen over het heden en de toekomst? Hoe kan het toch, dat sommigen je heilig verklaren, terwijl anderen over je spreken als een regelrechte vloek of last? Leven, heb je altijd zo de neiging de controle over het stuur te nemen? Kunnen we ooit zelf de regie hebben over ons bestaan?
Hoe komt het dat sommigen maar zo kort de tijd hebben om in jouw gezelschap te verkeren, terwijl anderen een eeuw of langer tot hun beschikking krijgen? Leven, hoe komt het dat sommigen je beleven als een ‘zee van ervaringen’, terwijl anderen zich te veel verliezen in emotie om ooit deel te kunnen hebben aan het andere dat je te bieden hebt?
Garanties lijk je ook al niet te willen bieden. Wij rollen de wereld in en de klok begint te tikken. Leven, waarom kunnen we niet gewoon wat mijmeren over hoe het bestaan er uit zou zien zonder ons voortdurend te moeten reageren op wat er zich hier en nu aandient? Waarom dwing je ons het spel te spelen? Waarom vraag je die wakkerheid van ons?
Sommigen zien jou graag als lei, een onbeschreven lei… Klopt dat? Ben jij in werkelijkheid die schone lei die sommigen zo graag in je zien? Is het realistisch dat elke nieuwe situatie keuzes biedt die het meer of minder waard zijn gemaakt te worden?
Als ik dan toch als reisgenoot tot jou veroordeeld ben, dan zou ik het liefst met je bevriend raken. Dat we tijd hebben voor elkaar, fijne gesprekken en mooie momenten. De tijd nemen om elkaar en mij en jou beter te leren kennen. Misschien helpt het mij om het spel dat je me biedt wat beter te gaan begrijpen. Wil je dat, leven?
een welgemeende groet,
Hein Kuipers
